آیریس (قیام ساحره)

آیریس غروب دشت های عيلام و صف های طولانی از مجرمانِ زنجير به گردن كه با شلاق به سوی قربانگاه‌ها هدايت ميشدند ، صحنه‌ی بس دهشتناک پديد آورده بود. هوای نيمه تاريک و جادوگرانِ گاو سوار با ماسک های فلزی بر صورت ، از كنار صفوف عبور كرده و با پاشيدن طلسم بر سر تک تک مجرمان ، آنان را تقديس و تطهير می‌كردند. كادوس بی تفاوت نسبت به سرنوشتش سعی ميكرد انتهای صف را ببيند ، سياه ردايی را در ميان تاريكی و مه و در كنار مشعل می‌ديد كه بر بالای قربانگاه ايستاده است ، “او آيريس است؟!” نفر جلويی برگشت ، نگاه عبوسی تحويل كادوس داد و چيزی نگفت. صف به آرامی جلو ميرفت و كادوس نيز با وجود آن زخم عميق ، لنگ لنگان حركت ميكرد؛ مجرمان به ضرب شلاق از پلكان بالا ميرفتند و آن كرپن سياه پوش دستانش را در دو طرف سر آنها قرار می‌داد و بعد از لحظاتی بيهوش می‌شدند. “آنها مرده اند؟ … بدن هايشان را كجا ميبرند؟