کتاب کاش کسی جایی منتظرم باشد

کتاب کاش کسی جایی منتظرم باشد

به خانه برمی‌گردد. منتظر می‌ماند. می‌خواهد کمی بیشتر این کش‌مکش دل‌چسب را ادامه دهد. آزمون آنجاست، توی کیف‌اش، روی میز ورودی خانه و او… او کمی بی‌قرار است. سعی می‌کند اوضاع را تحت کنترل خود بگیرد. لباس‌های شسته شده را تا می‌کند. دنبال کودک‌اش به مهد کودک می‌رود. با بقیه‌‌ی مادرها گپ می‌زند. می‌خندد. حال خوبی دارد. عصرانه‌‌ی بعد از مدرسه را آماده می‌کند. روی تکه‌های نان، کره می‌مالد. تمام حواسش را به همین کار معطوف می‌کند. قاشق مربا را لیس می‌زند. نمی‌تواند دست از بوسیدن فرزندش بر دارد. همه‌جایش را می‌بوسد. گردنش، گونه‌هایش، سرش.

اما نویسنده با پرداختن به جزئیات به‌ظاهر بی‌اهمیت زندگی روزمره، عمیق‌ترین دغدغه‌های احساسی شخصیت‌هایش را نشان می‌دهد.

در قسمتی از کتاب کاش کسی جایی منتظرم باشد آمده است که :

امروز صبح در بولوار سن‌ژرمن مردی نظرم را جلب کرد. من داشتم می‌رفتم و او داشت از روبه‌رو می‌آمد. طرف پلاک‌های زوج بولوار بودیم که ساختمان‌هایش اعیانی‌ترند. دیدم که از دور می‌آید.

نمی‌دانم چی نظرم را گرفت؛ شاید طرز راه رفتن بی‌قیدش یا لبه‌ی پالتویش که آزادانه، جلوتر از خودش، تاب می‌خورد.

خلاصه در بیست متری‌اش بودم و می‌دانستم که از چنگم درنخواهد رفت. اشتباه نمی‌کردم. به هم که رسیدیم، دیدم او هم نگاهم می‌کند.